از این قواعد درباره ی ایران این است که به هیچ وجه حتی یک فریم تصویر زیبا از ایران ارائه نشود. حتی یک لانگ شات از بزرگراه ها یا تاسیسات صنعتی و هرچیزی که نشانه ای از پیشرفت علمی و صنعتی در ایران باشد ممنوع است.
جالب است که غالب مردم دنیا فکر میکنند ایران کشوری قرن هجدهمی است که مردم هنوز با شتر و چهارپا و حداکثر قطارهای گازوئیلی جابجا می شوند. یکی از دوستان می گفت در بعضی کشورهای اروپایی هنوز وقتی از ایران خبری پخش می شود، تصاویر زلزله ی بم پخش می شود!
در فیلم «جدایی نادر از سیمین» حتی یک لانگ شات از تهران یا بناها و خیابان ها و بزرگراه هایش دیده نمی شود. حتی خانه ای که انتخاب شده خانه ای قدیمی و رنگ و رو رفته است. فیلم های خوب و نجیبی چون «بچه های آسمان» هم که تا اندازه ای در جشنواره های خارجی موفق می شوند، نه از بابت مفاهیم انسانی که از بابت بازتاب فقر و درمانگی ایرانیان است.
این قواعد را سینماگران ایرانی بلدند. خوب میدانند باید چطور فیلم بسازند که آنور آب مورد تفقّد قرار بگیرند. نمی فهمم بعضی ها بخاطر یک مشت دلار چرا بی آبرویی می کنند. فقط میدانم آبروداری نشانه ی شرافت است.
اما در پایان ، آقای اصغر فرهادی برای ساخت جدایی نادر از سیمین به چند دلار خودتان را فروخته اید ؟
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند