دانشمندان عقیده دارند که این برخوردها بارهای الکتریکی را در ابر به وجود می آورد؛ بارهای الکتریکی منفی و مثبت در ابر از یکدیگر جدا می شوند. بارهای منفی به بخش پایین تر ابر سقوط می کنند و بارهای مثبت در بخش های میانی و بالاتر می مانند. موقعی که اختلاف بارها به قدر کافی بزرگ می شود، یک جریان الکتریسیته از ابر به پایین و به زمین جریان پیدا می کند یا از یک بخش ابر به بخش دیگر یا از یک ابر به ابر دیگر جریان می یابد. این بار معمولاً مثبت و روی سطح زمین بار منفی القا میکند و به این ترتیب مجموعه ابر، هوا و زمین به یک خازن بسیار بزرگ تبدیل می شود که لحظه به لحظه بار آن بیشتر می شود و بنابراین اختلاف پتانسیل دو قطب آن افزایش پیدا می کند.
بالاخره مقدار این بار الکتریکی آن قدر زیاد می شود که اختلاف پتانسیل بین ابر و زمین به ۱۰ تا ۱۰۰ میلیون ولت میرسد و میدان الکتریکی حاصل از چنین اختلاف پتانسیلی می تواند هوا را با اینکه در حالت عادی نارساناست در یک سیر خاص یونیزه و آن را به رسانا تبدیل کند.
به محض اینکه چنین سیری از مولکول های یونیزه رسانا از ابر تا زمین ایجاد شود بارهای الکتریکی به طرف هم حرکت میکنند و در عرض ۰.۰۰۰۱ ثانیه جریان وحشتناکی در حدود ۳۰ هزار آمپر از هوای یونیزه می گذرد. اما هر جریانی ضمن عبور از ماده با مقاومت اتم های آن روبرو می شود و این مقاومت بخشی از انرژی الکتریکی را به گرما تبدیل می کند. با استفاده از اصول اولیه الکترومغناطیس میتوانید تخمین بزنید این جریان در ولتاژ ۱۰ میلیون ولت، توان گرمایی در حدود ۱۰۰ میلیارد وات دارد و می تواند گرمایی در حدود ۱۰ میلیون ژول ایجاد کند؛ این گرما باعث می شود دمای هوا در مسیر آذرخش به ۳۰ هزار درجه سانتی گراد برسد، که این تغییر ناگهانی دما (از حدود ۳۰۰ کلوین به ۳۰۰ هزار کلوین) حجم هوا را ۱۰۰ برابر می کند و این یعنی یک انفجارِ واقعیِ انبساطِ سریع و شدید هوا، که یک موج ضربتی(shock wave) در هوای اطراف ایجاد می کند و امواجی را با فشار بین ۱۰ تا ۳۰ اتمسفر بوجود میآورد، که با سرعت صوت و به شکل تندر یا رعد به گوش ما میرسد، اما گرمای ایجاد شده غیر از انبساط بلاهای دیگری هم سر مولکول های هوا می آورد. جریان شدیدی که از هوا می گذرد، آن را گرم می کند و به تابش وا میدارد و تابشی است که یک مسیر نورانی بین ابر و زمین ایجاد می کند
بالاخره مقدار این بار الکتریکی آن قدر زیاد می شود که اختلاف پتانسیل بین ابر و زمین به ۱۰ تا ۱۰۰ میلیون ولت میرسد و میدان الکتریکی حاصل از چنین اختلاف پتانسیلی می تواند هوا را با اینکه در حالت عادی نارساناست در یک سیر خاص یونیزه و آن را به رسانا تبدیل کند.
به محض اینکه چنین سیری از مولکول های یونیزه رسانا از ابر تا زمین ایجاد شود بارهای الکتریکی به طرف هم حرکت میکنند و در عرض ۰.۰۰۰۱ ثانیه جریان وحشتناکی در حدود ۳۰ هزار آمپر از هوای یونیزه می گذرد. اما هر جریانی ضمن عبور از ماده با مقاومت اتم های آن روبرو می شود و این مقاومت بخشی از انرژی الکتریکی را به گرما تبدیل می کند. با استفاده از اصول اولیه الکترومغناطیس میتوانید تخمین بزنید این جریان در ولتاژ ۱۰ میلیون ولت، توان گرمایی در حدود ۱۰۰ میلیارد وات دارد و می تواند گرمایی در حدود ۱۰ میلیون ژول ایجاد کند؛ این گرما باعث می شود دمای هوا در مسیر آذرخش به ۳۰ هزار درجه سانتی گراد برسد، که این تغییر ناگهانی دما (از حدود ۳۰۰ کلوین به ۳۰۰ هزار کلوین) حجم هوا را ۱۰۰ برابر می کند و این یعنی یک انفجارِ واقعیِ انبساطِ سریع و شدید هوا، که یک موج ضربتی(shock wave) در هوای اطراف ایجاد می کند و امواجی را با فشار بین ۱۰ تا ۳۰ اتمسفر بوجود میآورد، که با سرعت صوت و به شکل تندر یا رعد به گوش ما میرسد، اما گرمای ایجاد شده غیر از انبساط بلاهای دیگری هم سر مولکول های هوا می آورد. جریان شدیدی که از هوا می گذرد، آن را گرم می کند و به تابش وا میدارد و تابشی است که یک مسیر نورانی بین ابر و زمین ایجاد می کند
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند