کارشناسان ورزشی معتقدند گام اول برای پیشرفت فوتبال استعدادیابی است. باید قبول کرد در دل همین مملکت ده ها کریمی، دایی، مهدوی کیا، عزیزی و... نهفته است که چشمی برای دیدن آنها وجود ندارد. این را بپذیریم که ما ایرانی ها از بسیاری جهات در مورد نیروی انسانی، کارمان از سایر کشورها آسانتر است.
به گزارش «تابناک»، همان طور که در والیبال، بسکتبال، وزنه برداری، تکواندو، کشتی فرنگی و... با استعدادیابی و برنامه ریزی درست به قدرت اول آسیا تبدیل شدیم، بنابراین در فوتبال هم می توانیم. شاید بتوان گفت نه تنها در ورزش بلکه در المپیادهای علمی و... نیز جوانان برومند ایرانی پتانسیل بالای خود را به رخ کشیده اند که بحث درباره آن در این مثال نمی گنجد. آنچه این مطلب را به درازا می کشاند پرسشی است که همواره مطرح است: چرا با وجود داشتن این همه استعداد، باز هم در فوتبال درجا می زنیم؟
متاسفانه اکثر باشگاهها و مربیان لیگ به حاضر خوری عادت کردند و از این بدتر اینکه بیشتر مربیان ترسو شدند و تنها به نتیجه فکر می کنند ، در حال حاظر بازیکنان تیمهای ملی امید و جوانان در بهترین وضعیت بسر می برند و در صورتی که به آنها میدان داده شود با انگیزه ای که دارند خیلی سریع در مسیر پیشرفت گام بر می دارند و باشگاهها به جای صرف هزینه های میلیاردی می توانند از نیروی جوان و با انگیزه به نحو احسن سود ببرند ، آقایان امثال کریمی ، نکونام ، آندو و چندین بازیکن مطرح دیگر سالهای پایانی دوران فوتبال خود را طی می کنند ، لطفا کمی واقع بین باشید .
به نظر می رسد مشکل اصلی استعداد نیست، بلکه استعدادیابی است. دیگر کسی به خود زحمت نمی دهد به محلات مختلف سرک بکشد و نوجوانان و جوانان مستعد را شناسایی کند. دیگر مربی سازنده ای چون ناصر ابراهیمی پیدا نمی شود که امیر قلعه نوعی را از دل زمین های خاکی نازی آباد کشف کند، با خود به راه آهن ببرد و تا بازوبند کاپیتانی شاهین و استقلال بالا بکشد. دیگر عاشق نداریم یا به عبارت بهتر عشقی نیست.
عشق همان زمین های خاکی است که زیرساخت و پیش نیاز استعدادیابی است. زمین هایی که در سال های اخیر معلوم نیست چه بلایی بر سر آنها آمده است؟ در همین تهران گود شهرزاد، سبلان، زمین دوراهی قپون، یخچال و... چه شدند؟ چند تایی به بساز و بفروش ها و برج سازها واگذار شد و برخی دیگر تبدیل به پارکینگ و میدان میوه و تربار شهرداری شدند و الباقی نیز به اسم مدارس فوتبال به محلی برای درآمدزایی سودجویان بدل شد. در چنین شرایطی طبیعی است که پیشرفت نکنیم، چون پشتوانه سازی نکردیم.
درواقع تا زمانی که زمین مناسب و رایگان برای جذب استعدادها نداشته باشیم و روی تیم های پایه ای سرمایه گذاری نکنیم، وضعیت همین خواهد بود. امروز تیم ملی بزرگسالان کشورمان به تیم درجه سومی لبنان می بازد، فردا روز چه خواهد شد؟ شاهین کجاست؟ راه آهن و بانک ملی به عنوان تیم های سازنده تهران کجا هستند؟ مدیرانی که در سال های اخیر در رأس فوتبال و شهرداری پایتخت قرار گرفتند، خیلی از استعدادها را نابود کردند و گناه پنهان کاری و هیچ نگفتن هم کمتر از گناه آنها نیست. تا دیروز راه آهن، بانک ملی، شاهین و... سازندگی می کردند و باشگاه های پرسپولیس، استقلال، پاس و... از دسترنج این باشگاه ها و مربیان سازنده سود می بردند ولی متاسفانه امروز همین اندک هم مشاهده نمی شود.
مدارس فوتبال و افراد سودجو مثل خوره به جان این فوتبال افتاده اند و استعدادها نیز در حال نابودی هستند و دور نیست آن روزی که فوتبال ایران نیز جزو تیم های درجه سوم و چهارم آسیا قرار بگیرد. در پایان بار دیگر تاکید می کنیم خطر نابودی فوتبال جدی است.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند