۱۹۵۸ ایجاد شد.
عملیات ناسا در ۱ اکتبر ۱۹۵۸ با جذب ۸۰۰۰ کارمند، بودجهٔ سالانه ۱۰۰ میلیون دلار، ۳ آزمایشگاه پژوهشی عمده و دو امکان تست کوچک آغاز شد. این سازمان وارد یک رقابت فضایی با سازمان فضایی شوروی شد. در ابتدا کارهای ناسا بسیار ابتدایی بود و کار خود را با نورت امریکن ایکس-۱۵ آغاز کرد. سپس پروژه عطارد را برای کشف این که آیا انسان می‌تواند در فضا زنده بماند، آغاز شد. طی این پروژه نخستین فضانورد آمریکایی آلن شپارد، ۱۵ دقیقه در فضا پرواز کرد. یک ماه پیش از آلن شپارد، یوری گاگارین اهل شوروی یک بار کره زمین را با وستوک-۱ دور زد و نخستین دورهٔ رقابت فضایی به سود شوروی پایان یافت.
ناسا با شکست در دور نخست رقابت فضایی، برنامه‌ای تنظیم کرد تا انسانی بر کره ماه فرود بیاید. به همین منظور، پروژهٔ فضایی جمینای و آپولو را راه اندازی کرد. جمینای موفق به کسب اطلاعات بسیار مهمی از ماه شد و زمینه را برای فرود یک فضانورد آمریکایی بر این کره آماده کرد. پروژهٔ آپولو یکی از گران قیمت ترین برنامه‌های علمی آمریکا تاکنون است و برای آن ۲۰۲ میلیارد دلار آمریکا هزینه شده‌است. سرانجام طی ماموریت آپولو ۱۱، نیل آرمسترانگ نخستین و باز آلدرین دومین فردی شدند که در ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۹ بر کره ماه گام نهادند. با گام نهادن آرمسترانگ بر ماه، رقابت فضایی به سود ناسا پایان یافت.
پس از آپولو ۱۱، ناسا توانست ۵ فضاپیمای دیگر آپولو را بر ماه فرود بیاورد. پس از آن، ناسا تمرکز خود را روی ایجاد ایستگاه فضایی از جمله اسکای‌لب گذاشت. سپس با امضای رئیس جمهور ریچارد نیکسون، پروژه آزمایشی آپولو-سایوز با مشارکت شوروی اجرا شد. پس از آپولو-سایوز، برنامه شاتل فضایی اجرا شد و دو شاتل چلنجر و کلمبیا منفجر شدند و ۱۴ فضانورد آن‌ها جان باختند. ناسا گفته‌است که در آینده پروژهٔ فضایی اسپاند را به مدت ۳۰ سال و ۳۰۰ فضانورد اجرا خواهد کرد.
در سال ۲۰۰۹، چارلز بولدن با رأی مجلس سنای ایالات متحده مدیریت ناسا را بر عهده گرفت و لری گارور معاون وی شد. هم اکنون ۱۸٬۰۰۰+ کارمند در ناسا کار می‌کنند. این سازمان یکی از پرهزینه ترین سازمان‌های دولت فدرال ایالات متحده است. هزینهٔ این سازمان زمان اجرای پروژه آپولو به اوج خود رسید و بیشتر این بودجه خرج ساخت موشک ساترن ۵ شد.
اسکای‌لب نخستین و تنها ایستگاه فضایی مستقل ساخته شده ایالات متحده‌است.[۲۹] در سال ۱۹۶۵، به عنوان یک کارگاه آموزشی در موشک ساتورن آی‌بی در فضا نزدیک زمین ساخته شد و سپس در ۱۴ مه ۱۹۷۳، در بالای موشک ساترن ۵ راه اندازی شد، ۲۳۵ مایل (۴۳۵ کلومتر) با دریا فاصله داشت و نسب درجه‌اش نسبت به خط استوا ۵۰ بوده‌است. در طول راه اندازی، با از دست دادن حفاظت حرارتی یکی از پنل‌های خورشیدی تولید برق آسیب دید و توسط خدمه تعمیر شد. در مجموع ۱۷۱ روز ۳ خدمه پی در پی در سال‌های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ به اسکای‌لب رفتند. اسکای‌لب شامل یک آزمایشگاه برای مطالعه اثرات میکرو گرانشی و رصدخانه خورشیدی بوده‌است. ناسا اسکله شاتل فضایی را برای بالابردن ارتفاع اسکای‌لب برنامه ریزی کرد، اما شاتل در تاریخ ۱۱ ژوئیه ۱۹۷۹ پیش از ورود مجدد اسکای‌لب آمادهٔ پرواز شده بود.[۳۰]
برای صرفه جویی در هزینه، ناسا با استفاده از یکی از موشک ساترن ۵ که برای یک ماموریت آپولو لغو شد، به آزمایشگاه فضایی اختصاص داده شد. فضاپیمای آپولو برای حمل و نقل فضانوردان به اسکای‌لب مورد استفاده قرار گرفت. سه خدمهٔ مرد به مدت ۲۸، ۵۹، و ۸۴ روز در اسکای‌لب ماندند. حجم قابل سکونت اسکای‌لب ۱۱،۲۹۰ فوت مکعب (۳۲۰ متر مکعب) بود که ۳۰٫۷ برابر بزرگتر از گردونهٔ فرماندهی آپولو بود.
ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) ترکیبی از آزمایشگاه فضایی ژاپنی کیبو، دو ایستگاه فضایی روسیه میر-۲، آمریکن فریدوم و آزمایشگاه فضایی کلمبوس است.[۴۲] محدودیت‌های بودجه، ناسا را مجبور به ادغام این پروژه به یک پروژهٔ چند ملیتی در اوایل سال ۱۹۹۰ کرد. این ایستگاه شامل گردونه‌های تحت فشار، ترسس خارجی، آرایه‌های خورشیدی و اجزای دیگر است که توسط موشک پروتون و موشک‌های سایوز از سوی روسیه و شاتل فضایی از سوی آمریکا به فضا پرتاب شده‌اند. این ایستگاه‌ها هم‌اکنون در مدار نزدیک زمین قرار دارند. ورود ایستگاه‌های فضایی به مدار زمین در سال ۱۹۹۸ آغاز شد و ایالات متحده در سال ۲۰۱۱ بخش مداری را تکمیل کرد. تعداد فضانوردان نخستین سفر سه نفر بوده‌است، که پس از فاجعهٔ کلمبیا کاهش یافت. ار ماه مه سال ۲۰۰۹، تعداد فضانوردان سفر شش نفر بوده‌است.[۴۳] این ایستگاه را می توان از زمین با چشم غیرمسلح دید. در سال ۲۰۱۲، بزرگترین ماهوارهٔ مصنوعی زمین با جرم و حجم بیشتر از ایستگاه‌های فضایی پیشین به فضا پرتاب شد.[۴۴]
این پروژه، یک پروژهٔ مشترک میان پنج نهاد فضایی ناسا، آرکی‌آ (سازمان فضایی فدرال روسیه)، ژاکسا (آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن)، ایسا (سازمان فضایی اروپا) و سی‌اس‌آ (آژانس فضایی کانادا) است.[۴۵][۴۶] مالکیت و استفاده از ایستگاه‌های فضایی در پیمان نامه‌ها و توافق نامه‌های بین دولتی مشخص شده‌است.[۴۷] ایستگاه‌ها برای استفاده به دو بخش تقسیم می‌شوند. یک بخش مورد استفادهٔ روسیه و بخش دیگر مورد استفادهٔ ایالات متحده و شرکای بین‌المللی دیگر قرار میگیرد.[۴۸][۴۹] ایستگاه‌های سایوز و فضاپیمای پروگرس را سازمان دهی می‌کنند و فضاپیمای ترابری خودکار وظیفهٔ حمل و نقل وسایل نقلیه را بر عهده دارد و فضانوردان ۱۵ کشور مختلف به آن سفر کرده‌اند.[۵۰] پیش از پایان ماموریت شاتل فضایی، از آن‌ها برای انتقال بارها و فضانوردان استفاده می‌کردند.
برنامهٔ ایستگاه فضایی بین‌المللی انتظار می‌رود که حداقل تا سال ۲۰۲۰ ادامه داشته باشد، اما ممکن است تا سال ۲۰۲۸ یا فراتر از آن ادامه یابد.
مدیر بالاترین مقام ناسا است و عنوان مشاور ارشد علم فضا را از رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا دریافت می‌کند. مدیریت ستاد ناسا در واشینگتن دی. سی. واقع شده‌است.[۸۸]
نخستین مدیر ناسا دکتر کیت گلنان بود و در دوران خود پروژه‌های متفاوتی به منظور توسعهٔ پژوهش‌های فضایی در ایالات متحده آمریکا به ارمغان آورد.[۸۹] برخی از مدیران مانند ریچارد ترالی (مدیریت ۱۹۹۲-۱۹۸۹) فضانورد شده‌اند.
در ۲۴ مه ۲۰۰۹، باراک اوباما، چارلز بولدن را نامزد مدیریت ناسا و لری گارور را نامزد معاون اداری ناسا کرد.[۹۰] بولدن توسط مجلس سنای ایالات متحده در تاریخ ۱۵ ژوئیه ۲۰۰۹، به عنوان دوازدهمین مدیر ناسا انتخاب شد. لری گارور نیز به عنوان معاون مدیر ناسا انتخاب شد.
ناسا مراکز پژوهشی از جمله مرکز پژوهشی ایمز ناسا، آزمایشگاه پیشرانه جت، مرکز پرواز فضایی گادرد، مرکز فضایی جانسون، پایگاه فضایی کندی، و پایگاه فضایی مارشال دارد. برخی امکانات برای خدمت به یک پروژه به دلایل تاریخی و اداری است. ناسا در مرکز فضایی کندی، راه‌آهن خط کوتاه کشیده‌است تا هواپیماهای ویژه‌شان به عنوان مثال دو بوئینگ ۷۴۷ که دو شاتل فضایی مدارگرد را حمل می‌کردند، از آن استفاده کنند.
مرکز فضایی جان اف کندی (KSC)، یکی از شناخته شده ترین امکانات ناسا می‌باشد. این پایگاه برای پروازهای فضانوردان ایالات متحده در فضا، در سال ۱۹۶۸ راه اندازی شد. اگر چه در حال حاضر انسانی از این پایگاه به فضا پرتاب نمی‌شود، اما این پایگاه در حال راه اندازی امکانات پرتاب موشک بدون سرنشین آمریکا در برنامه‌های فضایی غیر نظامی مجاور ایستگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال، فلوریدا است.
یکی دیگر از امکانات مهم ناسا، مرکز پروازهای فضایی مارشال در هانتسویل، آلاباما است که در آن موشک ساترن ۵ و اسکای‌لب توسعه یافته‌اند.[۹۲] آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) یکی از آژانس‌های فضایی ناسا است که اکسپلورر ۱، نخستین ماموریت فضایی آمریکا را به فضا پرتاب کرد.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند