آخرین ساخته ی پرویز شهبازی از زمان اکران در جشنواره ی سی ویکم تا به حال محل نقدهای گوناگونی بوده است . گویا مرور محتوایی دربند ، بیش از هر بررسی دیگری مورد علاقه ی اهالی سینما بوده است . آسیب شناسی شهبازی از پدیده ی اجتماعی که اتفاقا در مجرد یک نکته خلاصه نمی شود .
نباید فراموش کرد ، که سینما پیش از آن که هر چیزی باشد ، سینماست . سینما و داستانی که روایت می کند ، باعث تاثیری می شود که در معرفی مفاهیم دیگر کارگر می افتد . شهبازی در نفس عمیق نشانه های یک کارگردان مستعد را نشان داد. و در عیار چهارده سعی کرد ، که به سینمای داستان گو نزدیک تر شود . عیار چهارده برای شهبازی تجربه ی کار با بازیگران حرفه ای و روایت یک داستان در گونه ای از سینما بود ، که چندان در قالب معماهای دراماتیک قابل تعریف نبود . شاید بتوان عیار چهارده را متاثر از سینمای دهه ی شصت عیاری دانست . عیار چهارده در بازی ها و فضا سازی شباهت بسیاری به شبح کژدم شاهکار کیانوش عیاری دارد ، هر چند که شاید کارگردان قائل به این وجه مشابهت و قیاس نباشد .
با این وجود شهبازی ، در ویرایش خط کارگردانیش درست عمل می کند . تجربه ی شناخت از شخصیت های نفس عمیق را در دربند می بینیم . حتی رویکرد روایت داستانی عیار چهارده در دربند هم تکرار می شود . اما نمایش مبهم از پیش زمینه ی هر شخصیت به توجیه برشی از زندگی در دربند اتفاق نمی افتد .
دربند از دو وجه قابل بررسی و حتی ترسیم کننده ی مسیر فیلم سازی برای دیگران است . دربند سینمای انطباق محتوا و فرم است . فرم در دربند تا حدی مهم است ، که از تصویر بسیاری صحنه های محتمل صرف نظر می کند . در باب پدیدار شناسی سینمایی ، دربند واجد رعایت نماد سازی درستی است ، که در تعاریف هنر متعالی معاصر قابل تعریف است . هر چند که تصور نمی شود که نمونه ای در حد شاهکار ارائه دهد.
دربند در بخش های مختلفی نامزد جوایز جشنواره ی فجر شد . اما آن چه مسیر کارگردانی درست این فیلم را نشان می دهد ، نامزدی تمامی بازیگران این فیلم در بخش های مختلف است . نازنین بیاتی نامزد جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن ، پگاه آهنگرانی نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل و برنده ی نهایی سیمرغ ، و بهرنگ علوی نامزد جایزه ی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد .
دربند در بخش های مختلفی نامزد جوایز جشنواره ی فجر شد . اما آن چه مسیر کارگردانی درست این فیلم را نشان می دهد ، نامزدی تمامی بازیگران این فیلم در بخش های مختلف است . نازنین بیاتی نامزد جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن ، پگاه آهنگرانی نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل و برنده ی نهایی سیمرغ ، و بهرنگ علوی نامزد جایزه ی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد .
همین دیده شدن بازیگران نشانه ی هدایت درست کارگردان است . علاوه بر این فضا سازی شهبازی در نشان دادن دوره ی خاصی از تهران ستودنی است . البته قضاوت در این مورد منوط به گذشت زمان است . با این حال شهبازی بدون این که ذکر ویژه ای از سال ساخت فیلم داشته باشد ، بر اساس مناسبات اجتماعی زمانه اش پیش می رود و بسیاری از نکته های اجتماعی را در قالب داستانش نشان می دهد .
برخی فیلم ها فیلم داستان است . برخی فیلم ها فیلم طراحی صحنه و لباس است . برخی فیلم ها فیلم بازیگران است . اما دربند ، فیلم هیچ کدام نیست . اگر هم گروهی دربند را فیلم کارگردانی می دانند ، به این جهت است که هیچ تعمد فخر فروشانه ای در دربند ، دیده نمی شود . زمان دیدن دربند ، زمان دچار شدن به شرایط قهرمان داستان هستیم . نازنین هجده ساله ای که ترم اول پزشکی است
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند